Thuis

Nu was het echt moment aangebroken dat we see you later, moesten zeggen tegen Amerika.
Een lange vlucht voor de boeg. Eerst van Portland naar Dallas. Dit verliep soepel. Gert zat 12 rijen van Liz weg, maar mocht halverwege de reis ruilen met de vrouw naast Liz.
Daarna Dallas naar Londen. Ook dit verliep goed. Nu meteen naast elkaar en we hadden de luxe van een eigen beeldschermpje om muziek, games en films (af) te spelen. Zelfs zat er een afstandbediening bij (tsja, het blijven Amerikanen). Van Londen naar Amsterdam verliep minder. Lange wachtrijen, driedubbele controles, nog meer wachtrijen en tot overmaat van ramp onze koffers die niet op Schiphol zijn aangekomen.
Balen. Dus een formuliertje ingevuld en nu fingers crossed dat ze van de week worden bezorgd.

Thuis komen was al eerder een titel van één van onze blogs. Omdat we in Amerika af en toe echt het gevoel hadden dat we thuis kwamen.
Nu zijn we thuis in ons kikkerlandje, in ons huisje in het gezellige Veen.
Heerlijk om weer thuis te zijn tussen je eigen spulletjes. Om iedereen weer live te zien en spreken.
Maar zoals eerder gezegd is er ook weemoed. We hebben genoten van het mooie Canada (en willen zeker terug) en zijn gaan houden van het mooie land Amerka. De vraag is niet of we terug gaan, maar wanneer. Dit kan snel zijn, maar ook nog een aantal jaar duren. Dat laatste maakt de weemoed (en okee, de vermoeidheid ;-)) sterk.
Maar we kijken terug op een fantastische huwelijksreis!
Wat hebben wij genoten, bijzonder dingen gezien, leuke mensen ontmoet, mooie dingen gezien, genoten van onze persoonlijke reisleiders en genoten van het land en elkaar!
Zooo gaaf dat wij dit mochten mee maken!

Dirk en Ria bedankt dat we met jullie op stap mochten!
Jullie allemaal bedankt voor het meereizen en de reacties!

Dit is een reis die we niet snel zullen vergeten!
Ondanks het afscheid van vandaag, blijven de herinneringen voor altijd.
En hebben we gelukkig de foto's en filmpjes nog ;-)

Liefs,
the Takkies